Op 6 en 7 oktober is het 80 jaar geleden dat de Hengelose binnenstad door een geallieerd bombardement in puin werd gelegd. Er werden 112 burgerslachtoffers geteld,
en een onbekend aantal Duitse militairen kwam om.
De materiële schade was enorm. In de Lambertuskerk kwam een projectiel neer op het priesterkoor. Een blindganger. De kerk werd onbruikbaar voor de eredienst en diende als opslagplaats voor het huisraad van geëvacueerde binnenstadsbewoners.
Zwijgen
In Hengelo bleef het lange tijd stil. Misschien omdat juist onze bevrijders, de Amerikanen, het bombardement hadden veroorzaakt. Misschien ook bleef het stil omdat het bombardement door het verzet vanuit Hengelo was aangestuurd. Hengelo was immers de laatste open spoorwegverbinding naar Duitsland.
Schaamte? Of was het toch de mentaliteit van de Hengeloërs, even de schouders eronder, niet omkijken naar het verleden, maar werken aan de toekomst. Op zaterdag 7 oktober 1944 was men immers al aan het puinruimen, zodat op die zaterdag nog relatief veel slachtoffers vielen. Kort daarna ging burgemeester Van der Dussen al met architect Wim Couwelaar aan de slag voor de wederopbouw.
Namen
In 2019 hebben we de slachtoffers een plaats gegeven in de Hengelose geschiedenis. Nu, vijf jaar later, willen we hun namen nogmaals uitspreken. Je bent pas dood als je naam niet meer genoemd wordt, zo luidt een Joods gezegde. Dus noemen we hun namen, hun leeftijd en constateren met afschuw hoe jong ze dikwijls nog waren. Ook willen we de vele omgekomen Duitse soldaten niet vergeten. Ook zij hadden een vader, een moeder, hebben liefgehad, hadden hun idealen en hun zorgen. Mensen, die niets gevraagd werd, maar door het noodlot tegenover ons werden geplaatst.
Stilte
Wij herdachten in een speciale eucharistieviering op 6 oktober in de St. Lambertusbasiliek. Van 12.00 uur tot 12.15 uur, het tijdstip van het bombardement, luidden de klokken van Stadhuistoren en Basiliek.
Niet vergeten
Op maandag 7 oktober om 19.00 uur was er in de Basiliek een bijeenkomst.
Historicus Hans Morssinkhof sprak en de namen van de slachtoffers werden genoemd.
Na het eerste en zesde couplet van het Wilhelmus begeleidde een tamboerkorps de deelnemers naar de gedenkplaats waar kransen werden gelegd